Nëse vëllai im nuk ishte Zot, pse trajtohej sikur të ishte i tillë?

Gjëja e parë që mbaj mend nga fëmijëria, është diçka e dhunshme. Isha katër vjeç kur nëna ime, zakonisht shumë e butë, më dha një shuplakë fytyrës. Pse? Sepse duke imituar tim atë në mënyrën se si lutej, në vend që të kthehesha me fytyrë nga Meka, isha kthyer drejt vëlliat tim gjashtë vjeçar, Aliut. Unë mendoja që ai ishte Zoti vetë. Nga ta dija që nuk ishte ashtu? Edhe pas tridhjetë e dy vjetësh, e mbaj mend djegien e asaj shuplake dhe zgjimin e disa pyetjeve: Nëse vëllai im nuk ishte Zot, pse trajtohej sikur të ishte i tillë?

Në familjen me 10 vajza e një djalë, mbretëronte frika se ndoshta nuk do të kishte më meshkuj të tjerë, frika se ndoshta Zoti e kishte mallkuar shtëpinë tonë për të patur vetëm vajza. Nëna ime e kalonte çdo shtatzani me frikë, duke u lutur për një djalë, por edhe e tmerruar nga mendimi se mos bënte përsëri vajzë. Fati deshi që ajo të lindte vajzë pas vajze deri sa ne u bëmë dhjetë.

Ajo që nëna ime druante më fort se çdo gjë, u bë realitet kur im atë mori një grua tjetër, më të re, me qëllim që të bënte djemtë e dëshiruar me aq zjarr. Gruaja tjetër lindi tre djem, të gjithë të vdekur, e kështu ai e ndau. Më në fund, me gruan e katërt bëri shumë djem, por vëlli im i madh, quhej i pari i fëmijëve e për këtë arsye kishte pushtet të pakufijshëm.

Ashtu si motrat e tjera edhe unë hiqesha sikur e adhuroja tim vëlla, por në të vërtetë e urreja, me atë urrjetje që mund të kultivojnë vetëm shpirtrat e shtypur.

(Fragment nga libri “Princesha” i Jean Sasson)